„Śluby panieńskie” Sceny Fundacji Kresy 2000 z Nadrzecza koło Biłgoraja to kolejna propozycja klasyki polskiej, po „Klątwie” Stanisława Wyspiańskiego, którą mogliśmy oglądać w Nadrzeczu przed kilkoma laty. Nieśmiertelna komedia Aleksandra Fredry w zabawny sposób przedstawia miłosne zawirowania młodych bohaterów w realiach barwnej epoki pierwszej połowy XIX wieku.Spektakl w reżyserii Stefana Szmidta i Alicji Jachiewicz ukazuje historię dwóch panien Anieli i Klary, które postanawiają nigdy nie wychodzić za mąż, dręczyć mężczyzn swą obojętnością i snuciem intryg nie zważając na „magnetyzm młodych serc”. Słowa Klary „Przyrzekam na kobiety stałość niewzruszoną nienawidzić ród męski, nigdy nie być żoną” – są punktem zawiązania akcji spektaklu w którym to panie – dokonują wszelkich starań by ślubów dotrzymać a Panowie przeciwnie… by śluby te obejść.
Starsze pokolenie bohaterów to Pani Dobrójska – Alicja Jachiewicz i Radost– Stefan Szmidt wraz z młodymi adeptami sztuki aktorskiej: Magdaleną Maścianicą – Aniela, Natalią Matuszek – Klara, Zbigniewem Dziduchem – Albin i Damianem Kretem – Gustaw, tworzą zabawne i niezapomniane kreacje gwarantujące dynamiczność i barwność akcji toczącej się przed naszymi oczyma i wywołującej salwy śmiechu. „Śluby panieńskie” – klasyka polskiej dramaturgii pełna aforyzmów, pięknej polszczyzny, sentencji i przysłów od 180 lat nadal rozśmiesza ale i wzrusza polską publiczność. Blisko dwu godzinna zabawa jest zagwarantowana dla widzów w każdym wieku, miejscu i czasie.
Przedstawienie zostało przygotowane specjalne z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru. Będzie można je zobaczyć w Teatrze Muzycznym w Lublinie 27 marca o godzinie 18.00.
Informacje z Wikipedii:
„Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca” –komediowy utwór dramatyczny Aleksandra Fredry z 1832 roku, napisany wierszem. Premiera miała miejsce we Lwowie w 1833 roku. Pracę nad utworem komediopisarz rozpoczął w 1826 roku. Sztuka ta, o pierwotnym tytule Magnetyzm, nie została wystawiona z przyczyn osobistych – Fredro zakochał się nieszczęśliwie w Zofii z Jabłonowskich. Finalna redakcja powstała dopiero w 1832 r., a jej premiera odbyła się we Lwowie dnia 15 lutego 1833 r. Pierwsze wydanie książkowe ukazało się w 1834 r., przysparzając dziełu wielu nowych czytelników i widzów.
Magnetyzm serca to teoria pseudonaukowa Franza Antona Mesmera. Głosił on, że w ciele istnieje fluid, który oddziałuje na drugą osobę i przyciąga ją jak magnes. Fredro wierzy w teorię bliźniaczych dusz, lecz nie wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia.
W Ślubach da się zauważyć odchylenia w ortografii, fleksji i składni. Pisarz wplótł w tekst wiele przysłów i sentencji, z rzadka za to stosował archaizmy. Język utworu jest źródłem komizmu słownego, który głównie zasadza się na przytaczaniu wypowiedzi jednych bohaterów przez innych, lecz w odmiennej intonacji i dla innych celów. Innym chwytem było także wykorzystanie wieloznaczności leksemów, z której zdają sobie sprawę bohaterowie. Fredro oparł swój utwór na jedenastozgłoskowcu. Pojawiają się też dwie inne miary: ośmiozgłoskowiec (we fragmentach, gdzie konieczna była synchronizacja słowa i ruchu) i trzynastozgłoskowiec (we fragmentach prezentujących światopogląd postaci).
Komedia Fredry przedstawia miłość jako wielką, prawdziwą siłę, która pobudza ludzi do działania i przynosi radość życia. Fredro wierzył w potęgę miłości, która według niego jest szczęściem człowieka, jest radosna, zwieńczona małżeństwem, optymistyczna, lecz trzeba o nią walczyć.
