„jestem lekka jak rzęsa wiatru. pienię się. jestem piana” to melodramatyczny rytuał w archiwum; przywracanie głosów, ciał, dźwięków oraz obrazów XIX, XX i XXI-wiecznych miłosnych performansów.
Jak zagrać miłość, kto może grać miłość i jakie miłości chcemy widzieć na scenie teraz? Czy aktorki naiwne, heroiny i amantki to dzisiejsze lamparcice pijące sałery? Czy raczej typy kobiece, które nigdy nie istniały lub już nie istnieją, ale niepokojąco nas nawiedzają? Jak wyrażały miłość bez opamiętania, jak najmniejszym poruszeniem rzęsy wywoływały największe poruszenia serc, dlaczego musiały umierać i mdleć wielokrotnie? Czy warto rzeźbić wizerunki Lidii Zamkow i Janiny Martini w pianie? Dlaczego od końca lat 70. kobiety sukcesywnie znikają z repertuaru Teatru im. J. Osterwy w Lublinie i jego historii?
Między badaniem a fantazjowaniem odnajdujemy inne historie teatru i kobiecego, odzyskując to, co dotychczas odrzucane: melodramatyczne, intuicyjne, żenujące, cielesne, abiektalne, naiwne, histeryczne, emocjonalne, campowe. Przejmując kategorie kulturowo i gatunkowo przypisywane „kobiecemu” podążamy niedocenianymi ścieżkami emancypacji i performansu.
Scenariusz spektaklu powstał na podstawie materiałów archiwalnych Teatru im. J. Osterwy, dramatu oraz libretta Adriany Lecouvreur, a także skryptów z improwizacji zespołu i młodzieżowej grupy warsztatowej.
foto Teatr im. J. Osterwy w Lublinie
