Był nazywany drugim Jackiem Malczewskim. Urodzony w Czechach, wychowywał się w Krakowie, gdzie w 1896 roku rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego. Studiował również w Paryżu. Popularność zdobył wystawiając w 1906 r. w warszawskiej Zachęcie obraz zatytułowany „Spowiedź”. Rok później jako pierwszy Polak otrzymał nominację na członka wiedeńskiej Galerii Secesji. Podczas I wojny światowej mieszkał w Pradze i Paryżu. W 1920 r. ponownie osiadł w Krakowie, gdzie zbudował dom i pracownię przy ul. Spadzistej. Po wybuchu II wojny światowej, wraz z żoną Adą wyjechał przez Wołyń do Stambułu, Hajfy, Tel Awiwu, Jafy, Jerozolimy. Po wojnie Hofmanowie zamieszkali ponownie w Krakowie. Jednak po odmowie prowadzenia zajęć w duchu realizmu socjalistycznego na krakowskiej ASP, za namową Jana Sztaudyngera, Hofmanowie przenieśli się do Szklarskiej Poręby. Wlastimil Hofman zmarł 6 marca 1970 r., dokładnie dwa lata po śmierci żony. W ich domu przy ul. Matejki w Szklarskiej Porębie mieści się obecnie kameralne muzeum.
Swoje malarstwo Wlastimil Hofman w dużej mierze opierał na symbolu i alegorii. Silnie związany z tradycją sztuki secesji zajmował się również tematyką religijną, antyczną i baśniową. Obecnie obrazy Hofmana są jednymi z najbardziej pożądanych na aukcjach sztuki polskiej. Prezentowana w Muzeum KUL wystawa zatytułowana „Franciszkański Hofman. Sztukę robi się jako służbę Bożą” została zorganizowana dzięki współpracy z Prowincją św. Antoniego i bł. Jakuba Strzemię Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych. Na wystawie zostało zgromadzonych 80 prac, które powstały w różnych okresach twórczości artysty. Obrazy pochodzą ze zbiorów franciszkańskich oraz z kolekcji prywatnych. Wystawę można oglądać do końca września.
