Park Ludowy w Lublinie powstał w 1954 roku w 10 rocznicę zawiązania się Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego i był tym elementem socjalizmu, który niewątpliwie przez wiele lat Lublinowi dobrze robił. Kilka hektarów drzew, krzewów, alejek i ławek, z których do dziś zachowały się głównie drzewa i wybrzuszone alejki oraz nieostre pojęcie o tym, czym mogą być zielone płuca miasta. Zamiast znaleźć pomysł na renowację parku i nadanie mu nowego charakteru, rozpoczęto wycinkę. Wycinanie drzew ostatnio w ogóle jest trendy, zwłaszcza kiedy ścięte lipy obrabia się jako surowiec dla figur uosabiających Papieża Polaka, które to dzieła mają stanąć w Kraśniku dokładnie w miejscu, w którym rosły ścięte drzewa. Coś w zamian za coś z tego samego w kontekście myślenia jako zbędnego hobby. Tymczasem w Lublinie piły hałasują, wióry lecą, media podnoszą alarm, a ekolodzy wieszają na ściętych pniach nekrologi. I jak na ironię przylatuje kto? Prezydent RP, aby uhonorować swoją obecnością Święto Lasu na Lubelszczyźnie, a przy okazji posadzić w Parku Ludowym Dąb Wolności. Dla następnych pokoleń. Ku pamięci. (gras)
Foto Krzysztof Stanek
